Παιδοουρολογία

Ο καρκίνος του προστάτη είναι ο συχνότερος καρκίνος στους άντρες και η δεύτερη σε συχνότητα αιτία θανάτου από καρκίνο (μετά τον καρκίνο του πνεύμονα. Η συντριπτική πλειοψηφία των προστατικών καρκίνων σε πρώιμα στάδια δεν προκαλεί καθόλου συμπτώματα. Για το λόγο αυτό η έγκαιρη διάγνωση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στην αντιμετώπιση της συγκεκριμένης πάθησης, γεγονός που αντανακλάται τόσο στο προσδόκιμο επιβίωσης του ασθενούς όσο και στην ποιότητα ζωής του. Η διάγνωση είναι απλή και βασίζεται στον περιοδικό έλεγχο του PSA (ειδικό προστατικό αντιγόνο) με μια απλή εξέταση αίματος, καθώς και στην αναντικατάστατη δακτυλική εξέταση του αδένα. Οι αντλούμενες κλινικές πληροφορίες από τις παραπάνω εξετάσεις θα θέσουν την ένδειξη για βιοψία του προστάτη. Ο συγκεκριμένος έλεγχος πρέπει να γίνεται από την ηλικία των 50 και μετά, εκτός αν υπάρχει οικογενειακό ιστορικό προστατικού καρκίνου οπότε ο έλεγχος ξεκινά από τα 45 έτη. Η βιοψία του προστάτη γίνεται υπό υπερηχογραφικό έλεγχο του αδένα με ειδική διορθική κεφαλή. Λαμβάνονται ιστοτεμάχια και από τους δυο προστατικούς λοβούς (συνήθως 10-12 ιστοτεμάχια συνολικά) και στη συνέχεια αποστέλλονται για παθολογοανατομική εξέταση.

Η θεραπεία του προστατικού καρκίνου ποικίλλει ανάλογα με την εντόπιση και την έκταση του καρκινώματος αλλά και τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε ασθενούς

Α. ΕΝΤΟΠΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗ

Χειρουργείο: H ριζική προστατεκτομή αποτελεί το χρυσό κανόνα στην αντιμετώπιση του προστατικού, κλινικά εντοπισμένου, καρκίνου. Διακρίνεται στην ανοικτή και ενδοσκοπική (λαπαροσκοπική, ρομποτική) προσπέλαση και έχει ως στόχο την αφαίρεση του προστάτη, των σπερματοδόχων κύστεων και των λεμφαδένων της πυέλου. Ανεξαρτήτως της μεθόδου το ογκολογικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά οι ενδοσκοπικές μέθοδοι υπερτερούν λόγω της μικρότερης νοσηλείας και του μικρότερου μετεγχειρητικού πόνου. Κύριες επιπλοκές του χειρουργείου αποτελούν η στυτική δυσλειτουργεία (15-100% σε διάφορες σειρές ασθενών) και σε μικρότερο ποσοστό η ακράτεια ούρων. Σε κάθε περίπτωση ο Ουρολόγος-Ανδρολόγος θα προτείνει τις εναλλακτικές θεραπείες που υπάρχουν σε αυτά τα ζητήματα, οι οποίες πλέον είναι αρκετές και με μόνιμα θεραπευτικά αποτελέσματα.

Ακτινοβολία: Διακρίνεται στην εξωτερική ακτινοβολία και στη βραχυθεραπεία, αποτελεί ενδεδειγμένη επιλογή για ασθενείς που δεν είναι κατάλληλοι ή που δεν επιθυμούν τη χειρουργική επέμβαση

Ενεργός παρακολούθηση (active surveillance): Περιλαμβάνει τον τακτικό έλεγχο του ασθενούς, αφού ο καρκίνος του προστάτη είναι μια νόσος με αργή εξέλιξη. Απευθύνεται σε καλά πληροφορημένους ασθενείς με συγκεκριμένα κλινικά χαρακτηριστικά ανάλογα με την ηλικία και την έκταση της νόσου.

Β. ΜΗ ΕΝΤΟΠΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΗ

Ορμονοθεραπεία: Πρόκειται για συμπτωματική θεραπεία που μειώνει τα επίπεδα τεστοστερόνης του αίματος σε επίπεδα ευνουχισμού. Η έλλειψη τεστοστερόνης σταματάει την ανάπτυξη του προστατικού καρκίνου (ορμονοευαίσθητος καρκίνος). Κύριες παρενέργειες της θεραπείας είναι οι εξάψεις, η στυτική δυσλειτουργεία, η οστεοπόρωση, η αύξηση του σωματικού βάρους κτλ. Για την αποφυγή των παραπάνω παρενεργειών τα τελευταία χρόνια αποτελεί κοινή κλινική τακτική η διακοπτόμενη ορμονοθεραπεία με την ταυτόχρονη στενή παρακολούθηση του PSA. Τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους νέοι ορμονικοί χειρισμοί ( αμπιρατερόνη, ενζαλουταμίδη κ.α) που έχουν αυξήσει τόσο το προσδόκιμο επιβίωσης, όσο και την ποιότητα ζωής των συγκεκριμένων ασθενών.

Χημειοθεραπεία: Έχει ένδειξη σε προχωρημένη συμπτωματική μεταστατική νόσο που είναι ανθεκτική στην ορμονοθεραπεία. Στο στάδιο αυτό απαιτείται η ταυτόχρονη παρακολούθηση του ασθενούς από ομάδα ειδικών (ογκολόγος, ουρολόγος, ακτινοθεραπευτής κτλ).